Στο βάθος, οι κοντόχοντροι ουρανοξύστες
ξεπροβάλλουν πίσω απ’ το νερό
Τρεις φύλαρχοι του ιδιόμορφα γλυκού
και άχρωμου Καπιταλισμού
Με τέτοια φόντα και περγαμηνές
θα πρέπει να νιώθουν σαν σ’ εξορία
“Καταταγείτε μας έλεγαν!”
Κι είναι, τώρα, οι πύργοι
που φρουρούν την Εξοχή
Χαμένοι πίσω από τα πράσινα
Αλλά συνάμα και λιγάκι από πάνω τους (ψηλομύτιδες!)
Φυτεμένοι ανάμεσα στα δέντρα
Παιδιά του δάσους
Με cubicles και κάρτες εισόδου
Περικυκλωμένοι από κλαριά
και σεξουαλική χλωροφύλλη
Μουσική
Το Άρωμα του Ονείρου
Αυτοί ζουν χάρη στο ρεύμα
και τα πρωτόκολλα
Τα πάντα γύρω τους απ’ το νερό
τη γη και τον αέρα
Επιπλέοντας στην ολοζώντανη ζούγκλα
Δεν σπάνε στιγμή το poker face τους
Θυμούνται ότι πάντα πρέπει να φαίνονται
αν όχι ευτυχισμένοι
ικανοποιημένοι
“κομπλέ”
με το ρεύμα και τα πρωτόκολλα που τους ορίζουν
κι αν πραγματικά το πιστέψουν
το ξέρουν
ότι κάποια στιγμή
θα γίνουν
Κι ας υπάρχει κάτι μπροστά στα πόδια τους
το μόνο αληθινό που ασχολήθηκε ποτέ με τη πάρτη τους
που τους έχει συνθλίψει
το επιτηδευμένο τσιμεντένιο προσωπείο του ΟΚ
σε δέκα εκατομμύρια ολόλαμπρα σμαράγδια
που πήρε την ατσάλινή τους σιγουριά απ’ τον ουρανό
και τη κρέμασε ανάποδα
τρεις κατάμαυροι γυάλινοι πολυέλαιοι
στα χρυσά νερά της Crabtree Lake
Κι άξαφνα κατάλαβα
γιατί οι τρεις αυτοί ογκόλιθοι
με συγκινούν