Τι συμβαίνει όταν πεθαίνει ένας τραγουδιστής;
Πρώτα απ’ όλα, μια διαπίστωση, θέση, αλήθεια: Ο τραγουδιστής δεν είναι (άλλο) ένα επάγγελμα, όπως νομίζουμε εμείς οι κοινοί (ως επί το πλείστον εταιρικοί) θνητοί. Εμείς μπορεί να ασκούμε ένα επάγγελμα για να ζήσουμε, αυτοί ασκούν μία ζωή για να ζήσουν. Cheesy και κοινότυπο, οκ, αλλά αυτή είναι μία αλήθεια που ήθελα να τη δω γραμμένη.
Δεν με απασχολεί τι κάνει ο τραγουδιστής ζώντας, πώς διαμορφώνει ό,τι διαμορφώνει. Για αυτό το φαινόμενο υπάρχουν κείμενα επί κειμένων, απόψεις, πραγματείες, διαφωνείες για το χρέος του τραγουδιστή, την ευθύνη του, μπλα μπλα μπλα. Εμένα εδώ και τώρα με ενδιαφέρει τι συμβαίνει όταν πεθαίνει. Κι επειδή δυστυχώς τυχαίνει να είμαι ακραιφνώς θετικιστής, και μάλιστα από άποψη (αν έχεις το θεό σου), θα κάνω μία μελέτη τέτοιου χαρακτήρα.
Πιστεύω, λοιπόν, πως όταν ένας τραγουδιστής, ένας αληθινός τραγουδιστής, πεθαίνει, όπως σβήνει και πέφτει αργά, κάνει έναν εκκωφαντικό κρόντο, ένα τρομακτικό “ΓΔΟΥΠ” (ακόμα κι αν πέθανε στο κρεβάτι του, οπότε και δεν έπεσε κάπου, αλλά το ίδιο κάνει). Αυτό το “ΓΔΟΥΠ” γενικά δεν λέει και πολλά από μόνο του, πέρα από ένα αρχικό σοκ για κάποιους (ανάλογα και την ηλικία), υλικό για φυλλάδες, χρόνο για τα ραδιόφωνα. Ας σημειωθεί εδώ, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι αυτό το “ΓΔΟΥΠ” το κάνουν όλοι οι άνθρωποι όταν πέφτουν. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς τραγουδιστής για να βρεθούν άλλοι άνθρωποι (μία χούφτα; μία παρέα; μία χώρα; ο πλανήτης; αδιάφορο) που το ωστικό κύμα του “ΓΔΟΥΠ” θα τους συντρίψει. Αλλά το “ΓΔΟΥΠ” του τραγουδιστή, του αληθινού τραγουδιστή, είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μόνο η αρχή ενός από τα πιο ανεξήγητα και μαγικά φαινόμενα που η επιστήμη, και συγκεκριμένα ο τομέας της κοσμολογίας, δεν έχει καταφέρει να ερμηνεύσει.
Διότι το “ΓΔΟΥΠ” του τραγουδιστή είναι μία απολύτως ιδιάζουσα και συναρπαστικά μοναδική χωροχρονική ανωμαλία: στο σημείο που ο τραγουδιστής προσγειώνεται (επαναλαμβάνω, κι ας ήταν στο κρεβάτι του, δεν πειράζει) ο χωροχρόνος καταρρέει, χωρίς όμως (κι εδώ θέλει προσοχή) ορατά ή με άλλο τρόπο αντιληπτά αποτελέσματα, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή. Όμως, σιγά σιγά, όσο περνούν οι ώρες, γύρω του γεννιέται και επεκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις μία νέα υπερβατική διάσταση, που έρχεται και ακουμπάει απαλά, σαν φρέσκο χιόνι, πάνω από τις υπόλοιπες διαστάσεις.
Αυτή η νέα διάσταση δεν έχει κάποιο γνωστό σύστημα συντεταγμένων, δεν εφαρμόζεται πάνω της κάποιο γνωστό θεώρημα, κάποιοι νόμοι της Φυσικής, οι πράξεις δεν έχουν τα ίδια αποτελέσματα, καμία κίνηση δεν είναι ούτε ομαλή ούτε ευθύγραμμη, ένα εκρεμμές θα έμοιαζε ακίνητο, με όση δύναμη και αν το έσπρωχνες. Ο χώρος καταρρέει και ταυτόχρονα ένας νέος χώρος διασκορπίζεται στο όλο.
Ο χρόνος έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Δεν παύει να υπάρχει. Αντίθετα, γίνεται το κυρίαρχο ταξιδιωτικό μέσο, ένα μεταφυσικό αεροδρόμιο προς παντού (προσοχή, προς παντού στον χρόνο). Αναδιπλώνεται τόσες φορές που όλες οι στιγμές έρχονται η μία πάνω στην άλλη. Δεν υπάρχει καμία έννοια παρόντος στην νέα διάσταση του “ΓΔΟΥΠ”. Όλα έρχονται εδώ, χωρίς κάτι να είναι τώρα.
Ανάλογα, τώρα, τον τραγουδιστή που έπεσε και έκανε το “ΓΔΟΥΠ”, τα αυτιά κάποιων ανθρώπων τουρτουρίζουν, τα στομάχια τους μπουρδουκλώνονται, οι καρδιές τους λαχανιάζουν, το μυαλό τους ηλεκτρίζεται: εισέρχονται, χωρίς τη θέλησή τους, στη νέα διάσταση του “ΓΔΟΥΠ”.
Κι εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον. Δεν το αντιλαμβάνονται ευθύς αμέσως. Εγώ, για παράδειγμα, άρχισα να το παίρνω πρέφα όταν πήγα σήμερα στη δουλειά το πρωί. Ένας τυπάς που καθόταν απέναντί μου μας το ανακοίνωσε, μόλις έπεσε πάνω στην είδηση στο facebook. Εγώ, που το είχα δει στο κινητό όταν ερχόμουν, πετάχτηκα πρώτος: “ναι ρε γαμώτο”, με έναν τόνο λες και περίμενα κάποιος να με συλλυπηθεί. Ακολούθησε ένα αδιάφορο “έλα ρε” από κάπου στο γραφείο. Πήγα να πιαστώ: “τον λάτρευα αυτόν τον τύπο ρε, έχω βάλει το spotify από το αμάξι”. Άλλο ένα “έλα”, πιο αδιάφορο από το πρώτο.
Μαζί με την συνειδητοποίηση πως πλέον είσαι κάτοικος μίας νέας διάστασης, έρχεται και μία ακόμα σκληρότερη: μάλλον είσαι μόνος σου. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να βρίσκεσαι σε έναν κόσμο που δεν κατανοείς, μόνος σου.
Κάποια στιγμή πήγα να πάρω μία τυρόπιτα από τον Γρηγόρη. Όπως γυρνούσα, ακούω γνώριμα τραγούδια από το γραφείο του θυρωρού. Σταματάω. Γυρνάει και μου λέει, μόνος του, “τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να φεύγουν έτσι”. Και τότε μου ήρθε μία τρίτη συνειδητοποίηση: οι νέες και εφήμερες αυτές διαστάσεις γίνονται σπίτι και για άλλους ανθρώπους. Απλά είναι δύσκολο να τους βρεις. Δεν ξέρω γιατί.
Και εδώ έρχεται η τελική - και για μένα, η σπουδαιότερη - συνειδητοποίηση: στη νέα Φυσική που κυριαρχεί στις ιδαίτερες αυτές διαστάσεις των “ΓΔΟΥΠ”, υπάρχουν κάποια γνώριμα φαινόμενα που ακόμα λαμβάνουν χώρα. Για παράδειγμα, κάποια ηλεκτρομαγνητικά κύματα, όπως αυτά των κινητών, εξακολουθούν (έως ένα βαθμό) να ταξιδεύουν στο νέο χώρο. Αυτή η παρατήρηση, σε συνδυασμό με την αναδίπλωση του χρόνου και την εξαιρετικά μικρή πυκνότητα πληθυσμού ανά τετραγωνικό μέτρο στη νέα διάσταση, αποτέλεσε μία μικρή ανακούφιση όταν τελικά κατάφερα να την κατανοήσω, αργά το απόγευμα. Υπήρχαν, λοιπόν, μορφές επικοινωνίας που ακόμα δούλευαν και που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως κάποιο πρωτόγονο σήμα καπνού μέσα στην ομίχλη της νέας διάστασης! Οπότε, με όλα αυτά τα δεδομένα, έκανα μία βόλτα γύρω από το σπίτι με το spotify να έχει πάρει φωτιά. Διάφορες μαλακίες όπως παλιά mp3, κάτι παρκάκια κάτω από την Ηρωών Πολυτεχνείου στον Πειραιά και σταγόνες υπερσυμπυκνωμένου εφηβικού ερωτισμού έσταζαν πάνω στο κεφάλι μου από τον αναδιπλωμένο χρόνο που με σκέπαζε. Ε και, αφού έπαιζαν που έπαιζαν οι τηλεπικοινωνίες ακόμα, έστειλα ένα μήνυμα. Αλλά, όπως είπα πιο πριν, δεν λειτουργούν και άψογα. Το σήμα, το μέσο μετάδοσης, η αναδίπλωση του χρόνου που σε κάνει να νομίζεις ότι όλα όσα έγιναν ποτέ είναι πιο κοντά, έστω εντός της εμβέλειας κάποιας συμβατικής κεραίας; Ποιος ξέρει; Απάντηση δεν ήρθε ποτέ.
Τελικά, αυτή η διάσταση ξεφτίζει σιγά σιγά. Μία - δύο μέρες το πολύ. Το τελικό συμπέρασμα της παραπάνω μελέτης είναι πως αν ποτέ μπείτε κι εσείς σε καμία τέτοια διάσταση μετά από κάποιο σημαντικό, για εσάς σημαντικό, “ΓΔΟΥΠ”, υπάρχουν δύο πολύ σπουδαία πράγματα που πρέπει να κάνετε. Να πω εδώ ότι “για εσάς σημαντικό” δεν είναι μία τυπική αερολογία. Έχει πάρα πολύ συγκεκριμένο σημασιολογικό περιεχόμενο. Θα καταλάβετε ότι ο τραγουδιστής που έπεσε και έκανε το “ΓΔΟΥΠ” είναι για εσάς σημαντικός, εάν οι στιγμές που αναδιπλωθούν πάνω από το κεφάλι σας είναι ως επί το πλείστον εμποτισμένες με τη φωνή του.
Τα δύο σπουδαία πράγματα που πρέπει να κάνετε ως περαστικοί της νέας αυτής διάστασης, λοιπόν:
- Ταξιδέψτε πάνω - κάτω στον αναδιπλωμένο χρόνο. Είναι ένα φαινόμενο που δεν συμβαίνει συχνά, και μπορεί να βρείτε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Αν ζοριστείτε, μην φοβηθείτε. Είναι για καλό. Να θυμάστε ότι είναι το επιθανάτιο δώρο που σας χάρισε ο τραγουδιστής, ο αληθινός τραγουδιστής, που έπεσε και έκανε "ΓΔΟΥΠ".
- Ψάξτε σαν τρελοί για τους υπόλοιπους. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τους βρείτε. Αλλά εάν μπορώ να σας βοηθήσω με κάποιες κατευθύνσεις, ψάξτε περισσότερο στον χρόνο από πάνω σας, τον ανδιπλωμένο, παρά στον χώρο. Μάλλον θα βρείτε πιο γλυκιά συντροφιά, ακόμα κι αν δεν είναι απτή. Πόνος, το ξέρω, αλλά είναι γλυκιά η άτιμη.
Και να θυμάστε, για τα παραπάνω έχετε ελάχιστο χρόνο. Μία - δύο μέρες το πολύ. Κάντε τες να μετρήσουν. Μπορεί κάποτε στο μέλλον να αναδιπλωθεί ο χρόνος ξανά, ίσως από άλλα φαινόμενα που ακόμα δεν γνωρίζουμε και δεν κατανοούμε. Θα είναι ωραίο να έχετε γεμίσει αυτές τις δύο, το πολύ, μέρες με γλύκα και μπερδεμένες στιγμές. Μην αφήσετε το δώρο του τραγουδιστή σας να πάει χαμένο. Θα τον στεναχωρούσε.
Νομίζω σιγά σιγά η δική μου διάσταση πεθαίνει. Ώρα για ύπνο, αύριο έχει δουλειά, ό,τι καταφέραμε καταφέραμε, ό,τι προλάβαμε προλάβαμε. Ποτέ δεν ξέρεις όμως. Μπορεί αύριο ο θυρωρός να παίζει πάλι Λαυρέντη: