Τρεις κούπες ζάχαρη
Ως επί το πλείστον διαμπερής
ηλιόλουστη
Κρυστάλλινο φως στις άκρες σου
ακμές ως το βάθος
Μέσα απ’ τα χρώματα όλων των Βασιλείων
πέρα απ’ τα κάστρα τους
ως την άκρη του κατάμαυρου Όλου
Υποχώρησε.
Τρεις κούπες ζάχαρη
Διατεταγμένες σ’ αστρικό σχηματισμό
πιο ασήμαντο κι από
δύο κούπες ζάχαρη
Πέρα απ’ τ’ άστρα
Ασημαντότητα που εκκρίνεται
Αδιάκοπα κι ολοκληρωτικά
Από κάθε τρύπα
Κάθε τρύπα
Γλυκό πύον
Μελιστάλακτο
Και να σκεφτείς πως δεν διψούσα
Γεια μας
Τρεις κούπες ζάχαρη
κι έβρασε ο τόπος
καραμέλα
και πάλι πάγωσε
ξέχασα
τ’ άφησες όλα
πόνταρα σ’ ένα μέλλον με φαντάσματα
κι έχω έναν δαίμονα στο στομάχι μου
κι απ’ ένα ποντίκι σε κάθε ακροδάκτυλο
κι ένα καθήκον να εκτελέσω
κι έναν όρκο να τιμήσω
που δεν θέλω ούτε να θυμάμαι
σε ποιον τον έδωσα
και να ‘μαι εδώ
μ’ όλες τις επιλογές να υποκλίνονται στα πόδια μου
κι εσένα να μου το θυμίζεις
και να μ’ εξοργίζεις
και να μου λείπει το τσαγάκι μου
Τρεις κούπες ζάχαρη
Στην ανυπόταχτη ψυχή μας
στα καλοκαίρια που θα ‘ρθουν
και στους χειμώνες π’ έρχονται
Σ’ όλα τα ζαχαρένια ανθρωπάκια
Και στις μελιστάλακτες μελωδίες
που σιχάθηκα
πριν καν γνωρίσω
και σ’ όλα όσα είναι
χωρίς να τα ζήτησα
φακ οφ
είμαι αντράκι πια
Τρεις κούπες ζάχαρη
σ’ όσα είναι
και είμαι εδώ
και δεν μπορούμε να τα βρούμε
και δεν έχουμε και σάουντρακ
γαμημένη ηχορύπανση
μπζζζζζζζζ
μπζζζζζζζζζζζζζ
μπζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ