Κοιμήσου κι απόψε τρυφερά
σαν σε απόηχο θρήνου
τελευταίου
των πρώιμων φιλιών σου
όταν ακόμα και το βλέμμα
ήταν θάνατος
Κοιμήσου κι απόψε απλά
σαν όταν ήταν το κρεβάτι της
χώρος απαγορευμένος
κι εσύ δεν ήξερες ακόμα
πώς να ‘σαι βέβηλος
Κοιμήσου κι απόψε απλά
σαν όταν δεν ήξερες
Κοιμήσου
κι εγώ θα σου πλέξω
ό,τι πιο περίπλοκο να σκεφτείς
ό,τι πιο άμορφο να πιστέψεις
ό,τι πιο άσκοπο να ασπαστείς
ό,τι πιο λίγο να ταυτιστείς
και θα σ’ αφήσω πάλι
στην αγκαλιά μιας πόρνης
Χα! Θα ‘θελες!
Φιλάκια