Περνάνε στιγμές που νιώθω την παραμόρφωση του χώρου ως μεταμόρφωση του ίδιου του σύμπαντος των σκέψεών μου. Σαν ταινία από το μέλλον. Με φτηνά εφφέ.
Πίνω κάθε μέρα λίγο από ένα παραισθησιογόνο δηλητήριο. Πρέπει να είναι καλό. Γιατί αλλιώς θα έβλεπα τα πτώματα που μένουν άταφα τριγύρω, όπως λένε. Μερικά από αυτά, ίσως, φοβούνται να τα σκοτώσουνε.
Εκρηκτικές φιάλες καπνού σχηματίζουν γυναίκες που χαζεύουν προς τον ορίζοντα. Βρωμάει τόσο πολύ ο καπνός, που καμιά φορά τον απολαμβάνω.
Η παραμόρφωση του χώρου πραγματώνει τα όνειρά μου.
Άλλο ένα μπουκαλάκι δηλητήριο με περιμένει πάνω σε κάποια αυριανή ηλιαχτίδα.
Και οι φιάλες του καπνού πάλι θα με οδηγήσουν στον έρωτα.
Θυμάμαι, κάποτε, έψαχνα το Θεό.
Δε βαριέσαι.
Ξημερώνει.